تنبیه کردن

این مطلب توسط یک همکار نوشته شده است.

تنبیه کردن در گذشته نسبت به الآن خیلی بیشتر بوده است. در گذشته در مکتب خانه ها و اولین مدارس به شیوه فلک کردن دانش آموزان را تنبیه می کردند.تنبیهی در مقابل دیدگان سایر دانش آموزان و از همه دردناک تر اینکه پس از آن همه چوب خوردن  به پا  و تاول و تورم پا دانش آموز را مجبور می کردند که بدود!!!!

چوب به کف دست زدن نیز در میان مدرسین مرسوم بود. دانش آموزی که به هر دلیلی درس نمی خواند و بی انظباطی می کرد را با زدن چوب بر کف دست تنبیه می کردند.به خاطر دارم که معلمی داشتیم سخت گیر و پر از خشونت. یک روز که قرار بود درس جواب دهیم به کلاس آمد و خواست پرسش کند. کسی درس نخوانده بود ولی من خوانده بودم. او نسبت به من شناخت داشت و می دانست که تکالیفم را به خوبی انجام می دهم، به همین دلیل بدون پرسش سایر هم کلاسی هایم را برد حیاط. آنروز برف شدیدی آمده بود و زمین مدرسه پر از برف بود. من از پنجره شاهد ماجرا بودم. بچه ها را مجبور کرد که دست هایشان را در برف بکنند. کسی که این کار را نمی کرد خودش می رفت و دستان دانش آموز را در برف می کرد. بعد از آنها می خواست دست ها را بالا گرفته و با چوب به کف دست شان می زد. من تا بحال به این شکل تنبیه نشده بودم ولی درد دوستانم را حس می کردم. معلم تنها به کلاس آمد. به من گفت دستانت را بالا بگیر.من گفتم که آقا من درس خوانده ام...!!! ولی او باز گفت دستانت را بالا بگیر تا دلیل کارم را بگویم. خوب به خاطر دارم که دو چوب در دست راست و یکی در دست چپ ولی شدید زد. چشمانم پر اشک شد. معلم به من گفت حالا برو حیاط ... اگه من نمی زدمت الان که می رفتی حیاط سی نفر می گرفتند و می زدنت. راست می گفت... تا به حیاط رفتم همه به سمتم به قصد زدن آمدند ولی وقتی دستان سرخم را به آنها مشان دادم دیگر کاری با من نداشتند. من اسم این نوع تنبیه کردن را تنبیه با دلیل می گذارم.

سال 1380 بود که رسماً به عنوان معلم وارد کلاس شدم. در آن زمان من جوانی 23 ساله و بی تجربه بودم. معلمین با تجربه به من می گفتند که گربه رو باید دم حجله بکشی و همون جلسه اول به دانش آموز نخندی تا پر رو نشود. کلاس من کلاس مختلطی بود. در آن سال و سال های بعد تنها تنبیهی که من انجام می دادم این بود که دانش آموز را از کلاس بیرون می کردم ولی در کلاس را باز می گذاشتم تا از دیگران عقب نیفتد و نیز حواسم به او باشد. این کارم به مرور ثمر بخش بود چرا که دانش آموزی که تنبیه می شد مجبور بود سرپا بایستد و به درس توجه کند و این برایش خیلی سخت بود.

سال 1384 یا 1385 بود که به طور رسمی به مدارس بخشنامه ای با این مضمون که تنبیه کردن در مدرسه توسط معلم غیر مجاز است ابلاغ شد. بعد آن من روند تنبیه کردنم را تغییر دادم. دانش آموز متخلف معمولا پر حرف و شیطون است. وقتی به او بی محلی می کردم و دلیلش را جویا می شد و به او می گفتم که بخاطر فلان دلایل می فهمید که دارد تنبیه می شود. البته این روش برای برخی از دانش آموزان تأثیری نداشت. به همین دلیل آنها را از زنگ تفریح محروم می کردم تا به تکالیف و تعهداتشان برسند.

یادم می آید در آن زمان یکی از دوستانم که در روستای مجاور تدریس می کرد با شلنگ دانش آموز را زده بود. پدر و مادرش پیر بودند و شکایتی نکردند و در واقع حوصله دادگاه بازی را نداشتند. آن معلم به طور پی در پی دانش آموزان را با شلنگ سیاه و کبود می کرد. هیچ والدینی حاضر به شکایت نمیشد به همین دلیل مدیر مدرسه دست به کار شد و با ارائه مستندات و گواهی پزشکی قانونی آن معلم را که از دوستان دوران تحصیلم در دانشگاه بود یک سال محروم از تدریس کرد.

امروزه کمتر معلمی جرأت تنبیه کردن دانش آموزان را دارد مخصوصاً در شهر که والدین نسبت به امور فرزند خود حساس تر هستند. بیشتر معلم ها سعی می کنند که با دادن تکالیف سنگین و جریمه نویسی و ... به تنبیه دانش آموز بپردازند. اما باز در این میان معلمانی هستند که با تنبیه بدنی موافق بوده و دانش آموزانشان را کتک می زنند.