خشونت در مدرسه 2

اکثر دانش آموزان قدیم بر اثر بیماری هایی همچون طاعون، آنفولانزا،آبله مرغان  و..... در می گذشتند . اما یک بیماری هم وجود داشت که اکثر دانش آموزان در مدرسه حین علم آموزی دار فانی را وداع می گفتند . نام این بیماری خشم ، خشونت  و یا  غضب نام داشت.

خشم یک بیماری روانی است که فرد را از حالت عادی به یک حالت ترسناک و غیر عادی در می آورد. فرد خشمگین در این حین هیچ احساسی نسبت به اطرافیان خود ندارد، و گاهی منجر به آسیب به دیگران و قتل می شود  . در زمان پیش از انقلاب و چند سالی بعد از انقلاب  کتک زدن توسط معلم آزاد بود البته بعد از انقلاب غدقا بود ولی بعضی آموزگاران به این قانون هیچ توجهی نمی کردند و دانش آموزان را باز کتک می زدند . زیرا بر این عقیده بودند که با کتک زدن دانش آموز بهتر  می تواند درس بخواند . بعضی از اولیا هم تحت تاثیر این قانون بی ربط قرار گرفته بودند . و نسبت به کتک زدن فرزندانشان توسط آموزگار ، مدیر و ناظم  هیچ  حساسیتی نشان نمی دادند . برای نمونه یک داستان کوتاه  برای شما تهیه شده است که با خواندن آن درک  بهتری از این موضوع خواهید  داشت.

دانش آموزی که با دوست خود یک دعوای بچگانه راه می اندازد  به جای اینکه مدیر یا ناظم با مهربانی دعوای آنان را خاتمه دهد . با لگد و چک و سیلی به دعوا پایان می دهد . و این داستان ادامه دارد . در دفتر مدیر ،دانش آموز با اثابت یک چوب به سرش ، خهونریزی مغزی می کند و دانش اموز در جا می میرد .

آیا این بی رحمی کامل نیست ؟ وقتی که از فرهنگ دور باشیم همین گونه می شود . آیا این یک خشم  آموزی نیست؟. وقتی که دانش آموز به جای اینکه  فرهنگ درس خوانی و ادب و شرافت را بیاموزد  ، فرهنگ خشم و غضب  را می آموزد .

در دین مبین اسلام  همواره به دوری ازخشم و غضب اشاره شده است . حدیثی از امام علی (ع) هست که می فرماید :

امام على علیه السلام

لا أدَبَ مَعَ غَضَبٍ؛

با خشم، تربیت، ممکن نیست.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 303 ، ح 6912

 

دین اسلام همیشه  به  دوری از خشم اشارات بسیاری داشته . در حدیث بالا که از امیر اموئمنین علی (ع) نقل شده بر  این سخن تاکید دارد که با خشم و خشونت نمی توان  فرزندان  خود را  تربیت کرد .  با این حدیث به این نتیجه دست می یابیم که خشم و غضب به جز جنبه های منفی  جنبه ی مثبتی ندارد .